Na WOII verrees in Rotterdam een nieuw centrum uit de as van het platgebombardeerde stadshart. De Lijnbaanhoven vormden hierin een prominent onderdeel. De voor die tijd luxe flatgebouwen met bijbehorende stadstuinen behoorden destijds tot de hoogste gebouwen van Rotterdam en werden gezien als hét voorbeeld van het nieuwe wonen. De utopische gedachte die aan het woonconcept ten grondslag lag kwam voor een groot deel voort uit het gedachtengoed van de toonaangevende Zitsers/Franse architect Le Corbusier. Hij benaderde het flatgebouw als een woonmachine; een ideale, praktische vorm van samenwonen die sociale structuren en het individuele geluk van bewoners zou bevorderen. Als bewoner van één van de Lijnbaanflats viel me op dat deze utopische gedachte vandaag de dag niet meer opgaat. De eerste genaratie bewoners is grotendeels vervangen door nieuwe generaties. De solidariteit uit de wederopbouwperiode heeft plaatsgemaakt voor individualisme. Sociale structuren zijn afgebroken en bewoners leven steeds meer geïsoleerd in hun eigen wooneenheid. In een poging de utopische gedachte van de woonmachine te herstellen wilde ik de 'muren' tussen mij en mijn medebewoners slechten door even deel uit te maken van hun leven. Deze taferelen fotografeerde ik met een camera op statief met zelfontspanner. Het (identieke) beeldkader en studiobelichting zijn geïnspireerd door conventionele fotografiegenres die het 'ideale leven' promoten: interieur- en lifestyle-fotografie. De combinatie van deze benadering met alledaagse situaties in een ongestylde setting zorgt voor een lichte frictie die het utopische karakter van het beeld ondersteunt. Door consequent gebruik te maken van een identiek beeldkader (rekening houdend met de spiegelende indeling van de appartementen) hebben de beelden een repeterend karakter. Met deze 'bouwstenen' construeer ik mijn eigen utopische flatgebouw.